مترجم: جاوید نامجو
چکیده:
سده ها پیش از باور به وجودِ یک پیامبر عرب به نام «مُحَمَد» این پاژنام(صفت) که به معنی ستایش شونده/ برگزیده است، از سوی مسیحیان عرب/ ایرانی در ستایش از «عیسی مسیح» بکار برده میشُد. نمونه های فراوان در تاریخ همانند «موسی»، «زرتشت» و «بودا» چگونگی تبدیل شدن پاژنام هایِ ستایش کُننده به شخصیت های تاریخی را نشان میدهند. نام «مُحَمَد» ریشه در زبان سریانی/ آرامی دارد و شکل گرفتن نام «مُحَمَد» یک روند تکاملی «مِحمَد»، «مِخمَد» «احمد»، تا «محمت (MHMT)» بر سکه های پول امویان را که مسیحی بودند، دنبال کرده است. و همۀِ این نام های جانبیِ «مُحَمَد» را در ستایش از «عیسی مسیح» بکار میبردند. از زمان اشکانیان و سپس ساسانیان کوچ اجباری مسیحیان عرب از سوریه به ایران آغاز و دُنبال شد. این مسیحیان عرب که پس از گذشت 400 سال شهروند ایران و ایرانی شده بودند، توانستند پس از شکست ایران در جنگ های 30 ساله در برابر بیزانس روم در سال 622 میلادی و فروپاشی شاهنشاهی ساسانی، قدرت سیاسی را در ایران بدست بگیرند. این عرب های مسیحی که از کیش نستوری بودند، تنها به ذات انسانی و رسول بودن «عیسی» باور داشتند (دقیقا همان نگاره ای که قرآن از «عیسی مسیح» بدست میدهد). با جدا شدن راه این مسیحیان عرب / ایرانی از مسیحیت یعقوبی (که باور داشتند ذات انسانی مسیح و خدا در یک وجود خدایی یکی شده اند) و مسیحیت بیزانس (روم شرقی) که به تثلیث (سه موجود خداگونه در وجود یک خدا) باور داشتند، رفته رفته پاژنام «مُحَمَد» که در آغاز از سوی مسیحیان عرب/ ایرانی در ستایش از «عیسی» بکار برده میشُد، به جلو آمده، تبدیل به یک شخصیت خودسالار و تاریخی و بنیانگذار یک دین تازه به نام اسلام شد و «عیسی» در سایه آن ایستاد.
برای دانلود کتاب لینک های زیر را کلیک کنید!
دگردیسیِ عیسی بن مریم به مُحَمَّد بن عبدالله – بخش یک
دگردیسیِ عیسی بن مریم به مُحَمَّد بن عبدالله – بخش دو